Mens en Samenleving

Werelddag van Verzet tegen Armoede

Ruim 15% van de Belgen is arm. Dat blijkt uit een Europese enquête over armoede. 

Ik vraag mij dan af hoe het kan dat er nog zo veel armen zijn in België. Onze welvaart gaat vooruit, maar waarom gaat de armoede dan niet mee achteruit? Ligt het aan ons zelf? Willen we niet werken? Of ligt het aan de organisatie van onze samenleving? Eens de 50 gepasseerd mogen we niet meer meewerken, zijn we afgeschreven. Alles moet jong of piepjong zijn in onze samenleving. Veel van de 50+'ers willen wel  nog werken, maar ze worden nergens nog aangenomen. Als we deze mensen aan het werk zouden zetten, zouden we al een hele groep 50+'ers helpen uit de armoede te komen. We zamelen allemaal geld in voor de landen in de Derde Wereld, maar vergeten we niet soms de armen in ons eigen land? Namen van verschillende acties die geld inzamelen voor de Derde Wereld kennen we wellicht allemaal. Maar hoeveel acties kennen we die geld inzamelen voor de armen in België? Ik vind dat het eens tijd wordt dat we een échte oplossing zoeken voor het armoedeprobleem! 

Inleveren voor of tegen het neoliberalisme  -  Paul Verhaeghe

"Het neoliberalisme is ronduit gevaarlijk op psychologisch vlak. Het is gevaarlijk omdat dit systeem het slechtste in de mens naar boven haalt en het beste onderdrukt."

Het eerste idee van Paul Verhaeghe zijn de gevolgen op het psychologische vlak. Door het neoliberalisme zijn we allemaal gericht op winst en succes. Hiervoor zijn we tot veel bereid. Het is dus de schuld van het systeem dat we allemaal zo egoïstisch zijn geworden. Als we de samenleving zouden veranderen naar een samenleving waar solidariteit en loyaliteit voorop staan, zou dit wel het beste in de mens naar boven halen. Als we het slechtste in de mens willen onderdrukken en het beste naar boven willen halen, hebben we nood aan een samenleving waar succes en winst niet voorop staan. Een mislukking op economisch vlak zou dan niet meer betekenen dat je een mislukkeling bent en zou dit geen ramp meer zijn op maatschappelijk vlak. Onze samenleving is zo veranderd en zo geëvolueerd dat we geen tijd en nood meer hebben aan solidariteit. In het neoliberalisme is het elk voor zich, iedereen is uit op zijn eigen voordeel.

"Solidariteit wordt een kostbare luxe en moet de plaats ruimen voor steeds tijdelijke coalities met als voornaamste zorg dat men er meer winst uit haalt dan de anderen."

Het tweede idee van Paul Verhaeghe dat aan bod komt, gaat over solidariteit. Er is geen plaats meer in onze samenleving voor solidariteit. Hebben we succes, dan hebben we geluk en is dat onze eigen verdienste. Maar als we geen succes hebben, dan hebben we pech en is het ook onze eigen schuld. Als we niet succesvol zijn en geen winst halen, staan we alleen en wil niemand ons helpen. We moeten dan maar onze eigen problemen oplossen. Wij hebben zogezegd onze eigen problemen veroorzaakt, dus we kunnen ze zelf ook oplossen. Ook samenwerking tussen mensen is er blijkbaar niet meer. Zelfs voor goede vrienden is er geen plaats meer. We zijn allemaal bezig met onszelf en de rest interesseert ons niet meer. Zelfs buren kennen elkaar niet goed meer en willen elkaar niet meer helpen. Dit is hoe het neoliberalisme denkt. Maar is het wel altijd onze schuld dat we geen winst of succes halen? Daar heb ik mijn bedenkingen bij. 

Cohousing

Wat is cohousing? Cohousing is een de naam voor een nieuw woonconcept waarbij een groep mensen in verschillende woningen op hetzelfde terrein wonen. Ze maken gebruik van meerdere gemeenschappelijk voorzieningen. 

 Het concept dat achter het idee van cohousing zit vind ik wel mooi. Ze proberen het buurtgevoel te herstellen of te versterken. Zo kan de band tussen de dorpsbewoners hersteld worden. Dit idee staat haaks op wat Paul Verhaeghe zegt. Hier proberen ze wel een poging te doen zodat buren elkaar zouden helpen en wel solidair zijn met elkaar. 

Ik vind dat we nu te veel ‘opgesloten’ zitten in ons eigen huis. Velen kennen hun buren niet goed en spreken nauwelijks tegen elkaar. We zijn allemaal veel te veel bezig met ons zelf. Iemand die alleen woont (bijvoorbeeld oudere mensen die hun echtgenoot hebben verloren en hun kinderen wonen ook al niet meer thuis) is vaak heel eenzaam. Ze kunnen ook niet alles meer zelf in het huishouden en roepen dan wel hulp in van thuiszorg of familiehulp. Bij cohousing zou dit niet meer nodig zijn. Mensen kunnen en zouden elkaar zo goed mogelijk helpen.
Dit is ook een goed plan om de vereenzaming tegen te gaan. Mensen hebben zo ook veel meer sociaal contact met elkaar. Gedaan met alleen thuis zitten wachten tot er iemand op bezoek komt om een praatje te slaan. Ook de problemen rond kinderopvang zijn verleden tijd. Je kent de mensen die rondom je wonen dan goed en weet dat ze te vertrouwen zijn. Zo kan je met een gerust hart je kinderen achterlaten bij de buurvrouw of buurman. Er zijn ook economische en ecologische  voordelen. Er zijn veel gemeenschappelijke ruimtes. De elektriciteit die hiervoor gebruikt wordt kan je dus delen onder alle inwoners. De duurdere maar duurzame investeringen worden ook mogelijk doordat de prijs kan gedeeld worden onder alle bewoners. Ik heb wel mijn bedenkingen bij de privacy. Als alles gedeeld wordt, heb je dan wel nog genoeg privacy. Of hechten we misschien wel te veel belang aan privacy?

"Bij die nieuwe identiteit (de mens als ondernemer) hoort er ook een nieuw levensdoel: SUCCES. De nieuwe norm heet effectiviteit, het doel is materiële winst, de daarbij behorende deugd hebzucht."

Ik vind dat niet alles in onze samenleving moet gericht zijn op succes. We zijn ook maar mensen. We moeten ook gelukkig kunnen zijn en een menswaardig leven kunnen leiden. Geluk wordt niet gemeten aan de hand van hoeveel succes of rijkdom je hebt. Rijkdom heeft niet altijd met geld te maken. Je kan ook rijk zijn in gedachten, rijk aan mensenkennis, rijk in levenservaring.

Door het neoliberalisme vallen veel ethische barrières weg. Paul Verhaeghe zegt zelf ‘If you can’t make it, take it’. Niets of niemand staat ons nog in de weg op weg naar succes en rijkdom. Mensen beliegen en bedriegen mag blijkbaar nu wel als je er succesvoller of rijker van wordt. Ik heb toch mijn bedenkingen bij dit systeem. Maar eigenlijk zit er jammer genoeg ook wel een waarheid in. Er zijn mensen die zo denken en leven. Dit vind ik wel geen goede levensstijl, deze moet dringend onze wereld uit!

Koppel kiest bewust voor down

Dit toont aan dat het idee van Paul Verhaeghe dat er in onze samenleving heel veel belang wordt gehecht aan succes, klopt. Hebben we nog plaats voor mensen die niet gericht zijn op (financieel) succes? Zoals bijvoorbeeld mensen met het syndroom van down?

Als je te horen krijgt dat je zwanger bent van een kindje met het syndroom van down, sta je voor de hartverscheurende keuze het kindje houden of te kiezen voor abortus. 2/3 van de koppels kiest in dit geval voor abortus. De koppels in deze reportage kozen ervoor om het kindje te houden. Toch is dit geen gemakkelijke keuze. Er zijn enkele nadelen aan verbonden. Het kindje met het syndroom van Down krijgt te maken met heel wat problemen en afwijkingen. Bijvoorbeeld problemen met school, taal en opvoedingsproblemen. Ook hartafwijkingen en problemen met het gehoor en het zicht komen vaak voor bij kinderen met het downsyndroom.
Ik vind het een moedige keuze van de mensen in de reportage om hun kindje met het syndroom van down te houden. Ik heb heel veel respect voor mensen die zo veel moeite moeten doen voor hun kind en er elke dag opnieuw staan voor hen. Ze zullen wel de rest  van hun leven voor hun zoon of dochter moeten zorgen maar daar zien ze blijkbaar geen groot probleem in. Ze zijn hiertoe bereid en dat vind ik een mooi gebaar.
Moest ik ooit voor deze keuze staan dan weet ik niet wat ik zou doen. Je moet je namelijk ook bepaalde zaken afvragen. Zoals kan het kindje gelukkig zijn? Kan het een menswaardig leven leiden? Als je al andere kinderen  hebt, kan je dan wel nog genoeg aandacht hebben voor hen?
De moeder in de reportage vertelt dat het moeilijkste niet het zorgenkindje op zich is, maar de mensen die op haar neerkijken. De maatschappij is heel erg prestatiegericht. Ik vind dat deze mevrouw gelijk heeft. Alles in onze maatschappij is heel erg gericht op succes en op prestaties. Is er wel nog plaats voor mensen met het syndroom van down? Ik hoop van wel, we moeten plaats maken voor hen. Ze hebben evenveel recht om hier te leven als wij. 

Het Rijnlands model

Kapitalisme met een menselijk gezicht

Dit model toont aan dat we toch nog kunnen streven naar succes en welzijn op een menselijke manier. Er wordt gestreefd naar succes en welzijn voor iedereen, en niet voor die ene groep rijken die steeds rijker willen worden. 

Ik ben voorstander van dit model. Het geeft de mensen de vrijheid die ze willen en zo belangrijk vinden. Maar het systeem is ook uit op voordelen voor de mens. En voor alle mensen, niet alleen voor de rijken met veel macht en succes. Het is een economie die niet alleen draait door de mens, maar ook voor de mens. Er is toch nog een taak vrijgehouden voor de overheid. De overheid leidt alles in goede banen. Dit vind ik ook een goede maatregel. Als je alles overlaat aan de burgers om te beslissen onder elkaar, zal dit voor chaos zorgen. Maar de overheid houdt alles in het oog en zorgt ervoor dat er voor iedereen wat wils is. Het kan dus niet gebeuren dat alle macht in handen komt van één groep mensen met hetzelfde ideaal, alleen maar meer geld en macht voor hen. De overheid bestaat uit een groep mensen met verschillende idealen en visies. Hierdoor is dictatuur ook niet meer mogelijk. 

Niet eens zo lang geleden werd onderwijs vooral gewaardeerd omwille van zijn maatschappelijke relevantie. De bedoeling was kritische, hoogopgeleide burgers af te leveren die via hun persoonlijke ontwikkeling ook konden bijdragen tot een betere maatschappij. Universiteiten, dat zijn toch kennisbedrijven die competenties moeten ontwikkelen bij hun studenten zodat ze regelrecht het bedrijfsleven kunnen instappen.

Dit is wat Paul Verhaeghe zegt over ons onderwijs. Onderwijs is voor mij meer dan enkel en alleen kennis overbrengen. Door onderwijs kunnen kinderen zich ontwikkelen. Ze leren hun sterktes en zwaktes kennen. In het onderwijs leer je samenwerken en samenleven met heel wat verschillende soorten mensen. Je leert iedereen respecteren hoe hij of zij is. Je leert je waarden en normen kennen in het onderwijs. Naast de kennis die moet worden overgebracht, moet de persoonlijke ontwikkeling van de leerlingen, studenten ook aan bod komen. 

Moeten te populaire studies duurder worden?

Neen! Ik ben geen voorstander van dit idee. Jongeren zouden hun dromen niet kunnen waar maken als dit idee wordt doorgevoerd. Jongeren moeten de vrijheid hebben om hun eigen studiekeuze te maken. Ze moeten kunnen kiezen voor een studie die aansluit bij hun persoonlijke interesse en waarvoor ze gemotiveerd zijn. Enkel de groep met ouders met ‘genoeg’ geld zullen hun dromen kunnen waarmaken. Zij hebben het voorrecht om te kiezen uit alle studies. De sociaal zwakkeren van de samenleving worden slachtoffer.  Zij zullen de ‘goedkope’ studierichting moeten kiezen. Zij worden gedwongen de studiekeuze te kiezen en beroep te doen die de maatschappij voor hen heeft gekozen. Is dit wat we noemen vrijheid? We staan altijd zo op onze vrijheid! Ze mogen ons veel afnemen maar niet onze vrijheid. We zijn soms gechoqueerd om te zien hoeveel vrijheid er maar is in landen zoals China. En we zijn ervan overtuigd dat dit geen goede manier van leven en regeren is. En nu zouden we de vrijheid van onze jongeren, de toekomst van onze samenleving, inperken. Onze maatschappij is heel erg gericht op winst en succes. Daarom zou iedereen een beroep moeten kiezen waar je veel geld, roem en succes mee kan verdienen. Als iedereen dit zou doen, wie zou er dan mensen uit de nood helpen? Wat met onze gezondheidszorg? Is hier veel geld mee te verdienen? Nee, maar het is wel belangrijk dat ze er zijn. In onze samenleving is er meer nodig dan enkel economie. 

I have a dream

Iedereen kent deze legendarische woorden van Martin Luther King. Het was zijn droom dat iedereen gelijk zou zijn, dat zwarte jongens en meisjes hand in hand zouden lopen met blanke jongens en meisjes. Maar is zijn droom al uitgekomen? Neen, we maken nog altijd veel te veel het onderscheid tussen blank en zwart, tussen wij en de andere, tussen Vlamingen en Walen, tussen ‘normaal’ en ‘anders’, …
Het racisme blijft in onze wereld en daar moeten we dringend iets aan doen. Iedereen is anders en iedereen verdient ook respect voor wie hij of zij is. Het is niet omdat je ‘anders’ bent dat je niet gelijkwaardig bent.
Wie bepaalt er trouwens wat ‘anders’ is? We kunnen ons misschien wel allemaal een beeld vormen van wat anders is, maar hoe zien we dan ‘normaal’? Wat is dat trouwens ‘normaal zijn’? Dit zijn allemaal vragen waarop ik geen antwoord weet.
De vraag blijft wel of zijn droom ooit zal waar worden of blijft het slechts een droom? Ik hoop dat deze droom ooit mag waar worden. 

Kerkwerk Multicultureel Samenleven

Ook op de website van KMS (Kerkwerk Multicultureel Samenleven) vindt u veel informatie terug over racisme. Er is nog veel racisme in onze samenleving. We zouden de verschillende culturen in onze samenleving ook als een voordeel kunnen zien. Als we met heel wat verschillende culturen samenleven kunnen we heel wat leren van elkaar. We zien dan ook eens hoe het gaat in andere culturen. In plaats van alles op te zoeken op het internet, kunnen we het gewoon aan elkaar vragen. 

Ook deze cartoon vond ik op de site van KMS. We moeten ook niet altijd iemand met een andere huidskleur als anders zien. We moeten ons ook niet altijd concentreren op wat anders is aan hen. We kunnen ook eens kijken wat we gemeen hebben met elkaar. Dit is wat deze cartoon probeert duidelijk te maken.